Wat een week!
Blijf op de hoogte en volg Jean-Max
09 December 2013 | Ghana, Tamale
Zoals de titel het al zegt wat een week, veel te veel meegemaakt en gezien om allemaal bij te houden. Elke dag verbaas ik me nog over hoe dingen hier gedaan worden en niemand het meer opvalt.
Om te beginnen afgelopen maandag een school bezocht en mijn gegevens achter gelaten in de hoop dat de kinderen met me wilde praten. En ik was nog niet eens uitgesproken of ze stonden al in de rij. Dit waren welles waar 'simpele' vragen maar het was goed om met ze te praten en iets voor ze te kunnen betekenen. Heb ze een aantal dingen uit kunnen leggen en ze ook gerust kunnen stellen over dingen die ze zich afvroegen. Ook realiseerde ik me weer dat 'mijn' cultuur heel anders is. De kinderen hier kunnen niet echt met hun ouders praten en ook met de leraren is het contact niet zo goed. Daardoor waren ze blij dat ze met mij konden praten en hun ei kwijt konden. Want sommige dingen waren best wel ernstig en vroeg ik me af hoe ze het volhielden!
Ook ben ik naar de SOS village gegaan, dit is een 'dorpje' waar weeskinderen en andere kinderen terecht kunnen en ook kunnen verblijven. Hier kunnen ze naar school en ook wonen ze hier op het terrein voor als ze bijvoorbeeld nergens anders naar toe kunnen, of te ver weg wonen. Hier heb ik de klas geobserveerd terwijl ze een toets maakte, kindjes zijn zo grappig. Denken dat ik niet zie dat ze afkijken, proberen heel onopvallend hun blaadje omhoog te houden dat iemand anders het kan lezen. En dan loop je langs doen ze alsof er niks gebeurt. Loop ik naar ze toe en zeg ik tegen ze dat ze iets minder opvallend af moeten kijken, schrikken ze zich rot :P. Geweldig deze kindjes, en individueel zijn ze zo gehoorzaam. Komt er een kindje binnen, loopt nar de tafel van de meester toe. Meester kijkt het kindje aan, kindje loopt terug, klopt op de deur vraagt of die binnen mag komen. Hartverwarmend, en gelukkig doen ze bij SOS niet aan het slaan met de stok wat op een aantal andere scholen wel gebeurt. In plaats daarvan hebben ze in mijn ogen een best wel komische straf. Kinderen moeten in de hoek of in ieder geval in het lokaal staan met hun handen omhoog. Die middag voelde ik me net een personage in een western. Alle kindjes met hun armen omhoog en dan een tijdje later worden ze bij de meester geroepen en moeten ze praten over wat er mis ging.
En dan natuurlijk World Aids day, hoe kan je als blank persoon opvallen in Ghana? Ga naar een dorpje buiten de stad en loop rond tussen 700 kinderen die vaak nog nooit een blank persoon hebben gezien :P. Ik denk dat ik die dag wel 5000 keer gezegd heb dat het goed ging en gevraagd heb hoe het met hun ging. Helaas kunnen ze daar dan nog geen antwoord op geven. Ook was het natuurlijk positief nieuws dat we de kinderen en volwassenen konden testen en vertellen over veilig seksueel gedrag.
En toen een lekker lang weekend want vrijdag was farmers day, dus een nationale holiday, kon ik wel gebruiken na eerst niks doen en dan ineens een intensieve week. (het is ook nooit goed natuurlijk). Begon zaterdag met mijn wekelijkse was, en begin na drie weken al wel mijn wasmachine te missen. Niet omdat het wassen vervelend is, maar het uitknijpen van kleding, thats a joy -.- Vervolgens naar de stad, inkopen doen voor die week, boodschappen halen, zelf nog een paar boekjes en potloden weten te scoren voor de kinderen. Dus mijn dag was op zich best geslaagd. Zondag afgesproken met een local die ik ontmoet had en die liet mij de markt even zien. NOU! 0.o In de supermarkt had ik een aantal dingen gevonden en vroeg aan hem of hij wist of ze bijvoorbeeld sla of aardappels verkochte. Nou hij liep er like he owned the place, en ik als een schaapje erachteraan, de kleine straatjes, die volgens mij steeds kleiner werden passerend. Af en toe links af en toe rechts, hij wist precies waar hij naar toe moest. Voor mij een groot doolhof, had er drie dagen rond kunnen lopen en nog de uitgang niet gevonden.
Gelukkig wel een aantal dingen kunnen vinden waar ik deze weken van kan leven. Want de host mother is op reis de aankomende drie weken dus ben ik 'op mezelf aangewezen'. Of in ieder geval ik kies ervoor niet elke dag fufu of tz te eten. Want ja ik blijf wel een beetje westers en vind het wel leuk af en toe voedsel te zien en eten wat ik herken. Dat neemt niet weg dat ik niet de Afrikaanse gerechten geprobeerd heb.
Ook ben ik redelijk bezig geweest voor de kindjes en voelde me net de goed heilig man, dus hier was het ook een beetje sinterklaas. Heb boekjes voor ze gekocht, memory gemaakt, mijn teken kunsten hadden beter kunnen zijn, zelfs de basisschool kinderen hadden betere tekeningen gemaakt. Maar het is the thought that counts, dat houd ik mezelf in ieder geval vooor ;). En ook een voetbal, oke tennisbal gemaakt van een rubber band. Ik kan hem nog groter maken, maar dan wordt die misschien een beetje zwaar en hard. Dus dan is het meer een kanonskogel. En hoe leuk het ook klinkt om met een kanonskogel te voetballen, I think I pass.
Ook begin ik de lokale taal hier (Dagbani) te beheersen. En dat heeft al tot een paar leuke momenten geleid, stap ik een taxi in, zeg ik Desiba (goede morgen) krijg ik een heel verhaal te horen, nadat de man uitgesproken is en ik van de lach bekomen ben maak ik hem duidelijk dat, dat een van de weinige woorden is die ik ken. Maar ik ben aan het leren en ik word er beter in, vind ik zelf natuurlijk.
Well that was me for this week ;)
Om te beginnen afgelopen maandag een school bezocht en mijn gegevens achter gelaten in de hoop dat de kinderen met me wilde praten. En ik was nog niet eens uitgesproken of ze stonden al in de rij. Dit waren welles waar 'simpele' vragen maar het was goed om met ze te praten en iets voor ze te kunnen betekenen. Heb ze een aantal dingen uit kunnen leggen en ze ook gerust kunnen stellen over dingen die ze zich afvroegen. Ook realiseerde ik me weer dat 'mijn' cultuur heel anders is. De kinderen hier kunnen niet echt met hun ouders praten en ook met de leraren is het contact niet zo goed. Daardoor waren ze blij dat ze met mij konden praten en hun ei kwijt konden. Want sommige dingen waren best wel ernstig en vroeg ik me af hoe ze het volhielden!
Ook ben ik naar de SOS village gegaan, dit is een 'dorpje' waar weeskinderen en andere kinderen terecht kunnen en ook kunnen verblijven. Hier kunnen ze naar school en ook wonen ze hier op het terrein voor als ze bijvoorbeeld nergens anders naar toe kunnen, of te ver weg wonen. Hier heb ik de klas geobserveerd terwijl ze een toets maakte, kindjes zijn zo grappig. Denken dat ik niet zie dat ze afkijken, proberen heel onopvallend hun blaadje omhoog te houden dat iemand anders het kan lezen. En dan loop je langs doen ze alsof er niks gebeurt. Loop ik naar ze toe en zeg ik tegen ze dat ze iets minder opvallend af moeten kijken, schrikken ze zich rot :P. Geweldig deze kindjes, en individueel zijn ze zo gehoorzaam. Komt er een kindje binnen, loopt nar de tafel van de meester toe. Meester kijkt het kindje aan, kindje loopt terug, klopt op de deur vraagt of die binnen mag komen. Hartverwarmend, en gelukkig doen ze bij SOS niet aan het slaan met de stok wat op een aantal andere scholen wel gebeurt. In plaats daarvan hebben ze in mijn ogen een best wel komische straf. Kinderen moeten in de hoek of in ieder geval in het lokaal staan met hun handen omhoog. Die middag voelde ik me net een personage in een western. Alle kindjes met hun armen omhoog en dan een tijdje later worden ze bij de meester geroepen en moeten ze praten over wat er mis ging.
En dan natuurlijk World Aids day, hoe kan je als blank persoon opvallen in Ghana? Ga naar een dorpje buiten de stad en loop rond tussen 700 kinderen die vaak nog nooit een blank persoon hebben gezien :P. Ik denk dat ik die dag wel 5000 keer gezegd heb dat het goed ging en gevraagd heb hoe het met hun ging. Helaas kunnen ze daar dan nog geen antwoord op geven. Ook was het natuurlijk positief nieuws dat we de kinderen en volwassenen konden testen en vertellen over veilig seksueel gedrag.
En toen een lekker lang weekend want vrijdag was farmers day, dus een nationale holiday, kon ik wel gebruiken na eerst niks doen en dan ineens een intensieve week. (het is ook nooit goed natuurlijk). Begon zaterdag met mijn wekelijkse was, en begin na drie weken al wel mijn wasmachine te missen. Niet omdat het wassen vervelend is, maar het uitknijpen van kleding, thats a joy -.- Vervolgens naar de stad, inkopen doen voor die week, boodschappen halen, zelf nog een paar boekjes en potloden weten te scoren voor de kinderen. Dus mijn dag was op zich best geslaagd. Zondag afgesproken met een local die ik ontmoet had en die liet mij de markt even zien. NOU! 0.o In de supermarkt had ik een aantal dingen gevonden en vroeg aan hem of hij wist of ze bijvoorbeeld sla of aardappels verkochte. Nou hij liep er like he owned the place, en ik als een schaapje erachteraan, de kleine straatjes, die volgens mij steeds kleiner werden passerend. Af en toe links af en toe rechts, hij wist precies waar hij naar toe moest. Voor mij een groot doolhof, had er drie dagen rond kunnen lopen en nog de uitgang niet gevonden.
Gelukkig wel een aantal dingen kunnen vinden waar ik deze weken van kan leven. Want de host mother is op reis de aankomende drie weken dus ben ik 'op mezelf aangewezen'. Of in ieder geval ik kies ervoor niet elke dag fufu of tz te eten. Want ja ik blijf wel een beetje westers en vind het wel leuk af en toe voedsel te zien en eten wat ik herken. Dat neemt niet weg dat ik niet de Afrikaanse gerechten geprobeerd heb.
Ook ben ik redelijk bezig geweest voor de kindjes en voelde me net de goed heilig man, dus hier was het ook een beetje sinterklaas. Heb boekjes voor ze gekocht, memory gemaakt, mijn teken kunsten hadden beter kunnen zijn, zelfs de basisschool kinderen hadden betere tekeningen gemaakt. Maar het is the thought that counts, dat houd ik mezelf in ieder geval vooor ;). En ook een voetbal, oke tennisbal gemaakt van een rubber band. Ik kan hem nog groter maken, maar dan wordt die misschien een beetje zwaar en hard. Dus dan is het meer een kanonskogel. En hoe leuk het ook klinkt om met een kanonskogel te voetballen, I think I pass.
Ook begin ik de lokale taal hier (Dagbani) te beheersen. En dat heeft al tot een paar leuke momenten geleid, stap ik een taxi in, zeg ik Desiba (goede morgen) krijg ik een heel verhaal te horen, nadat de man uitgesproken is en ik van de lach bekomen ben maak ik hem duidelijk dat, dat een van de weinige woorden is die ik ken. Maar ik ben aan het leren en ik word er beter in, vind ik zelf natuurlijk.
Well that was me for this week ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
