De afgelopen weken
Blijf op de hoogte en volg Jean-Max
27 November 2013 | Ghana, Tamale
Oke, dus ik ben nou al twee weken in Ghana, waarbij ik de eerste week de zon preesde dat die weer op kwam en er weer een dag voorbij was. Vind ik het nu al jammer dat die onder gaat en de dag hier al bijna ten einde is. Zo streepte ik eerst elke dag af op mijn kalendertje, en nu kijk ik na een week terug en zet ik een aantal streepjes.
Het leven hier raak ik nu langzamerhand aan gewend, ik ben niet eer verbaast om de wedstrijden die de mensen houden in hoeveel mensen er in een auto kunnen. Ook de verwisseling van banden, remblokken of motorblokken midden op de weg verbaast me ook niet meer. Zat vorige week in een taxi en op een bepaald punt komen er 6 kinderen naast me zitten op de achterbank. Allemaal enthousiast seleminga (wit persoon) roepend. Pak ik me telefoon om een sms te sturen zegt een van de kinderen, ooh laat me mijn moeder bellen. Dus ik lachend, nee je gaat niet je moeder bellen. Ook probeerde ze in Dagbani mij iets wijs te maken. Hierop antwoorden ik dat ik alleen Engels spreek, hier reageerde ze op met een lach.
Gister ook uit eten gegaan zaten we na het eten ineens in het donker. Is de stroom gewoon ineens uit, kan hier allemaal:P. Zo was het ook tijden s de orkaan die het huis probeerde weg te spoelen. Zo voelde het in ieder geval voor mij. National Geographic heeft me nooit voorbereid op het feit dat het zo erg is. En dan is het nu nog het droge seizoen, laat staan hoe het is als het regenseizoen begint.
Zo heb ik in de afgelopen weken ook de nodige beesten getrotseerd. In het begin een kakkerlak, daarna zag ik zijn vriend ook. En een paar dagen later kwam zijn familie op bezoek. Gelukkig nu wel allemaal 'opgeruimd', maar moest toen wel al mijn moed bij elkaar rapen. Zo ook met de gekko, die mij begroeten in de badkamer na de regenstorm. En s'ochtends heb ik een life show op de mieren die dan allemaal langs mijn badkamer raam lopen. En ik hoef me gelukkig nooit zorgen te maken dat ik niet op tijd wakker wordt. Daar zorgen de geiten wel voor, die gelukkig rond 5 uur beginnen. En vanochtend zag ik dat er twee nieuwe geitjes geboren waren. Ze zien er nu nog schattig uit, maar over twee dagen zijn ze waarschijnlijk even 'leuk' als de andere wekkers. Ik snap nu ook meer dat gevoel waarom mensen hun wekker kapot slaan. Helaas moet ik daar voor eerst naar buiten en heb ik gelijk mijn ochtend gymnastiek omdat die beesten gelukkig niet stilstaan.
Aan de andere kant moet ik ook niet klagen, het kan altijd erger, en gelukkig heb ik een lekkere temperatuur. Ik bedoel de folks back home zitten al onder de nul graden en binnenkort zal waarschijnlijk ook de sneeuw gaan vallen. Terwijl ik dan nog in mijn korte broek over de zandweggetjes naar mijn stage fiets.
Het leven hier raak ik nu langzamerhand aan gewend, ik ben niet eer verbaast om de wedstrijden die de mensen houden in hoeveel mensen er in een auto kunnen. Ook de verwisseling van banden, remblokken of motorblokken midden op de weg verbaast me ook niet meer. Zat vorige week in een taxi en op een bepaald punt komen er 6 kinderen naast me zitten op de achterbank. Allemaal enthousiast seleminga (wit persoon) roepend. Pak ik me telefoon om een sms te sturen zegt een van de kinderen, ooh laat me mijn moeder bellen. Dus ik lachend, nee je gaat niet je moeder bellen. Ook probeerde ze in Dagbani mij iets wijs te maken. Hierop antwoorden ik dat ik alleen Engels spreek, hier reageerde ze op met een lach.
Gister ook uit eten gegaan zaten we na het eten ineens in het donker. Is de stroom gewoon ineens uit, kan hier allemaal:P. Zo was het ook tijden s de orkaan die het huis probeerde weg te spoelen. Zo voelde het in ieder geval voor mij. National Geographic heeft me nooit voorbereid op het feit dat het zo erg is. En dan is het nu nog het droge seizoen, laat staan hoe het is als het regenseizoen begint.
Zo heb ik in de afgelopen weken ook de nodige beesten getrotseerd. In het begin een kakkerlak, daarna zag ik zijn vriend ook. En een paar dagen later kwam zijn familie op bezoek. Gelukkig nu wel allemaal 'opgeruimd', maar moest toen wel al mijn moed bij elkaar rapen. Zo ook met de gekko, die mij begroeten in de badkamer na de regenstorm. En s'ochtends heb ik een life show op de mieren die dan allemaal langs mijn badkamer raam lopen. En ik hoef me gelukkig nooit zorgen te maken dat ik niet op tijd wakker wordt. Daar zorgen de geiten wel voor, die gelukkig rond 5 uur beginnen. En vanochtend zag ik dat er twee nieuwe geitjes geboren waren. Ze zien er nu nog schattig uit, maar over twee dagen zijn ze waarschijnlijk even 'leuk' als de andere wekkers. Ik snap nu ook meer dat gevoel waarom mensen hun wekker kapot slaan. Helaas moet ik daar voor eerst naar buiten en heb ik gelijk mijn ochtend gymnastiek omdat die beesten gelukkig niet stilstaan.
Aan de andere kant moet ik ook niet klagen, het kan altijd erger, en gelukkig heb ik een lekkere temperatuur. Ik bedoel de folks back home zitten al onder de nul graden en binnenkort zal waarschijnlijk ook de sneeuw gaan vallen. Terwijl ik dan nog in mijn korte broek over de zandweggetjes naar mijn stage fiets.
-
27 November 2013 - 19:12
Janine:
heey broer van me
wat een leuke boel allemaal!!!!
ben heel blij dat alles goed met je gaat en dat we je nu ook kunnen volgen!!!!!
kijk al uit naar je nieuwe verslag
doe voorzichtig en nog heel veel plezier !!!
dikke kus
je kleine zusje janine !!!
nog steeds -
27 November 2013 - 22:18
JJ:
Nog een geluk dat de stroom NA het eten uitviel, anders had je misschien (in het donker) een voorbijtrekkende kakkerlak soldaat gemaakt..
Jaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley